Wie weet waar de muurschilders van de Harstenhoekstraat zijn gebleven?
Waar zijn de kunstenaars gebleven die de muurschildering in de Harstenhoekstraat hebben gemaakt? De Stichting Art & Jazz zegt zeker te weten dat het Femmy Otten en Robin Heyker zijn geweest. En ook dat beiden in het adresboekje staan van Galerie Fons Welters in Amsterdam. Maar dat doen ze dus niet: het spoor loopt dood.
Mysteries, daar houden we wel van. Om die op te lossen speuren we graag in openbare en particuliere archieven en beoefenen we met plezier het altijd weer nuttige benenwerk om erachter te komen hoe iets nu ook alweer in elkaar steekt. En tandartsafspraken zeggen we er zonder morren voor af. Een tochtje naar Amsterdam zou dan ook volstrekt geen probleem zijn geweest om meer te vernemen over de ideeën die Otten en Heyker hebben gehad voor hun muurschildering en wie hen er de opdracht voor heeft gegeven.
Zo is het dus niet gegaan. Bij Galerie Fons Welters had niemand de namen Otten en Heyker gehoord en wist ook niemand wie ze wel kende. Zo blijven wij van onze krant met een onbeantwoorde vraag zitten: waar zijn de kunstenaars gebleven die de muurschildering in de Harstenhoekstraat hebben gemaakt? Wellicht kan iemand er eens naar toe gaan. Niet zelden leert de praktijk dat een blik op bijvoorbeeld een kunstwerk de herinnering aan allerlei bijzonderheden wekt. En dan hopen we maar dat daar ook een adres of een telefoonnummer bij zit. Het is al wel even geleden dat de muurschildering is gemaakt; dat zou in 2007 zijn geweest.
Voor wie goed geïnformeerd op pad wil gaan is het misschien nuttig om te weten dat de schildering over de hele hoogte van het pand is aangebracht. Er zijn vier taferelen te zien en wie een heel precieze onderscheiding maakt telt er vijf. Dat is een kwestie van interpretatie. Op het maaiveld zijn twee personen afgebeeld: de klinker en een vrouw in Scheveningse dracht. Beiden zijn als een afzonderlijke schildering te zien, maar het kan ook de bedoeling zijn geweest om twee personen in één afbeelding weer te geven. Otten en Heyker hadden dat mooi kunnen uitleggen.
Daarboven is een zeegezicht te zien met weinig of eigenlijk helemaal geen golven en een lucht met een enkele wolk. Niksaandehandweer dus, geknipt voor een lange strandwandeling om na te denken hoe dat allemaal heeft gezeten met die muurschildering. Nog hoger is weer een blik op zee afgebeeld. Ditmaal met meer en indrukwekkender golven en een lucht die de wandelaar waarschuwt dat het nu toch echt tijd wordt om op de schreden terug te keren. Het weer zou zomaar eens kunnen omslaan. De bovenste schildering toont vanaf de zee gezien de kust waarin met een beetje fantasie de Scheveningse te herkennen is. Wederom met niksaandehandweer.
Wie wil zou via de Marcelisstraat naar de Harstenhoekstraat kunnen gaan of daar op de terugweg langs kunnen gaan. Daar is op wat ooit het ‘vieze muurtje’ heette een muurschildering van Sandra Thie te zien; haar eerste voor Scheveningen. ‘Ze benne der weer!’ staat in de linkerbovenhoek te lezen. Dat gaat over de haringen die drie heren zich duidelijk goed laten smaken. Misschien had er ook boven kunnen staan ‘ze waren er weer!’ want op het tafereel is een jongetje te zien dat wat scheef in een mand kijkt en zo de indruk wekt dat het nu op en gedaan is met de haring. Of misschien is er nog wel haring over en denkt het jongetje: als niemand het ziet is die voor mij. In dat geval heeft hij buiten de vrouw in Scheveningse dracht gerekend die achter hem staat en haar wijsvinger gereed houdt om er een vermanend woord kracht mee bij te zetten.
Mocht u meer weten, dan hopen wij dat u een mail stuurt naar mail(a)straatkunstmuseumscheveningen.nl.
Bij voorbaat dank
De werkgroep Straatkunst in Scheveningen
